Yorgunum. Kan çanağı gözlerim var, Zamanlardan soyutlandım, Ve insanlardan... Kaybettim kendimi, hem ağladım hem güldüm... Melankolik ruh hallerindeyim, Anlar vardır deli divane gezdiğim. Garip, hem mesut olan, hem de hüzünlerde, Hüznü ve mutluluğu tek başıma oynadım, birkaç saniyede. Hayatın bana kattığı tecrübelerde oynadım... Duramıyorum artık buralarda… Gözlerin o usulsüz bakışları altında, birazda gidiyorum… Veda bile etmeden gidiyorum. Zaten vedaları sevmem. Aslında ben gitmeyi de sevmezdim. Ve nereye gidersem gideyim. Yollarım hiçbir şehre varmayacak. Biliyorum. Ve bana git dediler, Gerekçeyi elime verdiler. Şimdi gitmek mi lazım --------? Boş bakıyor gibiydim. Aslında gözlerim hiç boş bakmaz. Bilirsin. Gözlerim suskundu. Sebebini sordum, söylemedi… Yokladım içindeki karanlığı, Gölgeler vardı tanımsız. Kimlerdi, nerden gelmişlerdi ?? Bilmiyorum... ...bir muamma.... İçimde yerleşen bir acı vardı aslında. Gün be gün artan. Yüreğimi yurt edinen, bir hüzün vardı.
çok güzel bir paylaşım canım içinde kendimden çok şey buldum aslınd gidilmesi gerektiginde gitmek gerek giderken yüreginde götürdüklerinle teşekkür paylaşımın için..
rica ederim ablacım .... beğenmene çok sevindim... bazen çok uzaklara gitmek istiyor insan ama gitmek o kadar kolay değil ki....
