Ne özledim seni bir bilsen Nasıl tütüyorsun burnumda, Yutkunamıyorum seni andıkça, Hatta nefes alamıyorum Cüzdanımdaki resmine baktıkça Issız gecelerimde Hayaline kapılıyorum sessizce Şimdi olsaydı diyorum, Okşasaydı saçlarımı, Islak gözlerimi silebilseydi, Bu kadar erken gitmeseydi de Telimi duvağımı görebilseydi. Yaşasaydı da dağ dağ gerilerde olsaydı. Telefonda duyabilseydim sesini, Rüzgârlar getirseydi kokusunu, Bir mektubu bir selamı gelseydi Yılda bir, hatta on yılda bir görseydim, O benim buğulu gözlerimden Ben onun mis kokulu ellerinden öpseydim. Koklasaydı bağrına basa basa Saçının her teline Bin buse kondursaydım. Göğsünde uyusaydım Bastığı yerlere sürseydim yüzümü Ama hasret koymasaydı gözümü Babam deseydim doya doya Beraber yudumlasaydık çaylarımızı Beraber yaşasaydık yaşayamadıklarımızı Sadece rüyamda değil, Yanımda görebilseydim. Babacığım keşke seninle aynı gün ölebilseydim. Ardında aslında mutsuz bir nefes bıraktın, Kulağımda çınlayan bir hoş ses bıraktın. Hakkın yoktu, inan hiç hakkın yoktu Beni çok erken yetim bıraktın. Ah! Bir bilsen seni ne çok özledim. İnan o çocuk ruhumla Gelirsin diye yıllarca bekledim. Hiç inanmadım öldüğüne, O çizgili pijamalarınla Pencerenin önünde buluvereceğim sandım hep, Uzansam tutacağım sandım Günde bin kez uzandım, Bir kez bile tutamadım. Gördüğüm her ak saçlı adamı Sensin sandım zaman zaman Karşımdasın gibi gördüm kimi an Ama kayboldun duman duman. Ah bir bilsen babacığım, Bu yetimlik ne yaman. Sen gittin gideli sevmiyorum bayramları, Yalan değil kıskanıyorum Babalı olanları... Hele o babalar günü var ya babacığım; O gün kahroluyorum. Sanki, derin Sanki, dipsiz kuyularda boğuluyorum. Neşe YILMAZ
