Gözlerimi açamıyorum. Biliyorum hayatımın son anlarını yaşadığımı ,ölüm meleğimin başucumda beklediğini. Konuşuyorum onla ?canımı acıtmazsın değil mi? ince bir sitem ediyorum. Neden ben ?Daha yaşayacağım,yarım bıraktığım o kadar çok şey var ki diyorum.Umarsızca davranıyor. Gözlerimi kapıyorum. Hayatımdaki keş keleri düşünüyorum. O kadar çok keş kelerim varmış ki sıkılıyorum, düşünmekten. Kendimle hesaplaşıyorum. Ben ne kadar çok hata yapmışım diye. Oysa ben hep haklıydım kendimce. Şimdi düşünüyorum da hepsinde haksızmışım. Hiç yoktan canlar yakıp,kalpler kırmışım.En çok kimi kırdım diyorum kendi kendime. Kim bilir belkide son anlarımda günah çıkarıyorum. Üstüme bir karabasan çöküyor,düşünürken.İrkiliyorum geldin mi deyip, korkuyorum?. Oysa sadece bir karabasandı üstüme çöken. Ölümü beklemenin ölümden daha zor olduğunu anlıyorum, hayatımın son anlarımda. Ne kadarda çok öğrenmem gereken şeyler varmış diye kafamdan geçiriyorum. Bak daha öğreniyorum diyorum. Çocukça bahaneler bulup,gene sitem ediyorum. Ne kadar da kayıtsız davranıyorsun. Nerdesin seni göremiyorum. Etrafıma bakıyorum, kimin kılığına girdin diye bağırıyorum. Herkes bana bakıyor, ağlamaklı gözlerleriyle. Gördünüz mü diyorum.Biraz önce buradaydı başucumda görmediniz mi. Sorguluyorum etrafımdaki herkesi. Daha da ağlamaklı oluyorlar.Nedenini anlayamıyorum. Yataktan doğrulmaya çalışıyorum. Olmuyor. Dünyanın bütün ağırlığı vücudumun üzerine konulmuşçasına geri yıkılıyorum.Geldin mi diyorum.Son bir kes sevdiklerimi görebilmek adına,umutsuzca bir pazarlığa girişiyorum.Son isteğimi sormayacak mısın?Korkma bu can senin senden merhamet dilemeyeceğim.Al bu bedenimi,ruhumu da al.Ama bir kez olsun doğrulup sevdiklerime bakayım diyorum.Yok diyor?.Uzaklaşıyor. Anladım amacını diyorum. Bana bu dünyada cehennem azabı yaşatmak istiyorsun. Oysa ben sana ne yaptım ki . Yoksa hoşuna mı gidiyor böyle yapmak, söyler misin diyorum. Herkese bu oyunu oynarmısın. Yoksa sadece benle mi oynuyorsun. Ama ben bu oyundan sıkıldım. Anladım diyorum, benden önce ölecekler var onların yanına gidiyorsun diyorum. Gülüyorum bu gün nede çok insan ölüyor diye... Annem başucuma gelip Saçlarımı okşayarak ? oğlum aç gözlerini, bak ben buradayım?diye sesleniyor.Son kez duyacak olan kulaklarıma. Gözlerimi açıyorum anne ben ölüyorum. Ama şimdi değil, benden önce ölecekler varmış. Oraya gitti diyorum. Gülüyorum. Oysa annemin gözlerinden kahkaha ışıltısı yerine pınarlardan boşalırcasına göz yaşı akıyor. Neden ağlıyorsun anne. Hem ben orda yalnız olmayacağım ki babamın yanına gidiyorum. Senden ayrılacağıma üzülüyorum ama babama kavuşacağım için mutluyum diyorum. Orda gene beni kollayacak, canım oğlum deyip boynuma sarılıp,saçlarımı okşayacak, hem babam kaç gündür ?oğlum seni çok özledim yanıma ne zaman geleceksin ?diye bana soruyordu. Hadi sil gözyaşlarını.Beni üzmek mi istiyorsun. Üzme bu oğlunu. Geldin mi diyorum.Evet diyor.Gözlerim kapanıyor.Kulaklarım duymuyor.Beni kucaklayıp beraber yükseliyoruz.Aşağıya bakıyorum herkes boş yatağımın üstünde ağlaşıyor.Ben buradayım diye avazım çıktığı kadar bağırıyorum.Ama nafile sesimi kimselere duyuramıyorum.Seni duyamazlar diyor.Yoksa ben öldüm mü..Ölmek bu mu diyorum?? alıntı
ey acılar tat veren güzellik yüreğimize hoş geldin geldinde çiçekli dallara döndürdün öfkemizi artık ister dolu yagsın ömrümüze isterse kar bizki bildikten sonra sevmeyi bütün sabahlar acı renginde olsa ne çıkar... paylaşımın için teşekkürler yüregine saglık.......
