Hangimiz yalnızlığa yabancıyız ki! Hangimiz zaman zaman yalnız kalmak istemeyiz! Hangimiz şehrin bunca kalabalığına rağmen kendimizi uzaydan gelmiş gibi yabancı ve yalnız hissetmeyiz ki! Hep bir parça içimizde var! Ve sürekli yanı başımızda! Her an konuk olabilir. Her an onun kucağına kendimizi atabiliriz. Yalnızlıkla yıldızlarınız barışmadığı anlar da olur. Çok bunalmışsınızdır yalnız kalmak istersiniz ama ortalarda yok! Yalnızlığında sizi yalnız bıraktığını anlarsınız... Yeteri kadar yalnız kaldığınızı düşünüp kalabalıklara karışmak istersiniz, bu kez de o siz bırakmaz... En kötüsü de kendinizden uzaklaşamadığınız dönemlerdir bu dönemlerde yalnızlıkta çözüm olmaz. Bazen hüzünle yalnızlık şarkıları dinleriz; Gökyüzünde yalnız gezen yıldızlar, yeryüzünde sizin kadar yalnızım, Sevmek korkulu rüya yalnızlık büyük acı, hangi kapıyı çalsam karşımda buruk acı… ... Yalnızlığın sürekli sobelediği çocuk olmak zoruma gitmiyor. Yalnızlık kelimesini duyduğumda negatif bir etki oluşmuyor bende, çünkü çoğu kez ben istiyorum. Bazen bir ipek böceği gibi kozamı örüp içinde yalnız kalmak, Çevreden, gürültüden, yapmacık davranışlardan uzakta kelebek olup özgürce uçmayı becerene kadar kozamda kalmayı çok özlüyorum. Bazen de Bir muhabbet kuşu gibi aynanın karşısına geçip aynadaki görüntümle başa başa kalıp yalnızlığımın resmini seyrediyorum. Sıkıntılı anlarımı sadece onunla paylaşıp, onunla sohbet ediyorum. Yalnızlığımı kimseyle de paylaşmak istemiyorum. Yalnızlıktan korkmuyorum! Doğarken yalnız doğdum, yaşarken de yoğunluk ve yorgunluklardan ya yalnız bırakıldım ya da yalnızlığı tercih ettim. Yaşlılıkta müebbet bir yalnızlık beni bekliyor. Hayatla sözleşmem bittiğinde yalnızlığı otomatikman kabul edeceğim. Ölürken Yalnızım, mezarda yalnızım, ruhum gökyüzünde bilinmez bir mekânda yalnız, mahşer günü dirilirken de yalnız olacağım… Kim bilir belki hazırlık yapıyorum, Alıştırıyorum bünyeyi yalnızlıklara... Belki bu yüzdendir her gece yalnızlığımla uyuyorum. Zaman zaman Dağ başları kadar yalnızlığı istemem bundandır. Huzur evindekilerin yalnızlığı kadar bir yalnızlığı arada bir tercih etmemin sebebi belki de budur. Çok sahiplenmiyorum! Çocukları, elimdeki malı, yanı başımda duran dostu ve hayatı... Günü gelince uçacaklarını biliyorum. Bir kuş misali kendi maviliklerine... O zaman işte alışmak zaman alabilir diye bilinçli olarak yalnızlığın yerçekimine giriyorum arada bir... Aslında hepimizin en yakın dostudur yalnızlık Nice dostlar beni terk etti de bir tek o beni terk etmedi, yanımda kaldı. Bu yüzden bende onu seviyorum ve bende nice dostlarımı onun yüzünden aldattım ve terk ettim! Yalnızlığın avucunda eriyeceğimi düşünmüyorum. Hazırlıklıyım! Gerçeklerden korkmuyorum. Mehmet Orhan Durdu
