Her gün bayramdı akıl sahiblerine. O zamanlarda ne çok sevdiğimi bilirdin sen. Ben de ne çok sevildiğimi. Kelimelere sığdıramadığımız güzel şeylerin gölgesinde dikensiz bir hayatı sessizce yudumlardık aynı kaseden. Bir de akşam olurdu ben yorulunca. Her güneş batışında denizden, sahil yolundan lodos toplardım sana, en tazesini seversin diye. Sonra balıkçılar pazarından geçer, biraz istavrit bakardım. Varsa taze taşfırın ekmeği, hani bir de mevsimi gelmemiş meyveler. Ellerim dolu gelirdim yanına. Sen de yüreği dolu gülücüklerle karşılardın daha kapıda. Yemeğe kattığımız sevgimizi ortak bölüşür yerdik. Bir de her yemek sonrası yürürdük ufacık dünyamızda kocaman adımlarla. Sıcak kentin serin akşamlarında. Sonra gece karanlık olur, düşerdi odamıza. Gözlerin yakamoz kokardı ayışığında hep. Ben ise her defasında titrerdim bakışlarında, erirdi küçücük yüreğim. Saatler ömür olurdu, kaybolurduk içinde. Bilmezdik başka dünyayı. Bilemezdik… Sonra zaman değişti birgün. Mevsimler buz tuttu. Ben aklımı yitirdim anlamsız bir yerlerde. Kendime geldiğimde yoktun yakınımda. Mecnun günlerimde seni kırdığımı hiç bilemedim. Hep sordum kendime ama cevabını veremedim. Kalınca sebepsiz bir başıma Hatıralar beynimde dans ediyor Günahlarım dizilip bir bir karşıma Sanki birer birer intikam alıyor Yüregimden zincire vurulmuşum Anılar her bir halkayı bağlıyor Ben duygularımın esiri olmuşum Hatalar yalan duygularda başlıyor Keşke hep aklı yitik kalsaydım. Keşke hayatı hep senin bıraktığın boşlukta yaşasaydım. Yetinseydim olanımla. Keşke ‘keşke’ diyecek hatalar yapmasaydım. Heyhat, vakit çok ileri artık. Şimdi hatıraların acıttığı ruhum ve senin sevdiğin şarkı dudağımda. Sen de benim hatalarımdan birisin Sen en büyük günahların bedelisin Senin için harcanan zamana yazık Sen en güzel duyguların katilisin İstemem seni Ne sevgini ne kendini İstemem ben bu hayatı Sözüm ona pembe rengini Hatırlar mısın bu şarkıyı? Hani ikili bir yalnızlık çökünce gecemize. Hani Sezen söylerdi, sen söylerdin. Sezen söylerdi; ben kızardım bana bakarak söylerdin diye. Korkuturdu ‘hata’ kelimesi ile bizi beraber düşünmek. Korkuturdu hataya düşmek. Şimdi vakit yine gece. Sezen söylüyor, ben söylüyorum senin yerine. Sezen söylüyor, ben düşünüyorum tek kişilik kirli dünyamda. Ve bu soğuk kentin sıcak karanlığında daha iyi anlıyorum bazı şeyleri kalan aklımla. Anlıyorum ki; sen hayatımdaki en doğru şeydin. Sen bu hayatımın tek güzel bedeliydin. Biliyorum…
