Bir gün insan "virgül"ü kaybetti, o zaman zor ve uzun cümlelerden korkar oldu ve basit ifadeler kullanmaya başladı. Cümleleri basitleşince, düşünceleri de basitleşti. Bir başka gün ise "ünlem" işaretini kaybetti. Alçak bir sesle ve ses tonunu değiştirmeden konuşmaya başladı. Artık ne bir şeye kızıyor, ne de bir şeye seviniyordu. Hiçbir şey onda en ufak bir heyecan uyandırmıyordu. Bir süre sonra da "soru işaretini" kaybetti ve artık soru sormaz oldu. Hiçbir şey ama hiçbir şey onu ilgilendirmiyordu. Ne kâinat, ne dünya ne kendisi umurundaydı. Birkaç sene sonra "iki nokta üst üste" işaretini kaybetti ve davranış nedenlerini başkalarına açıklamaktan vazgeçti. Ömrünün sonuna doğru elinde yalnız âtırnak işaretleri" kalmıştı. Kendine has tek düşüncesi yoktu. Yalnız başkalarının düşüncelerini tekrarlıyordu. Sıra ânoktaâya geldiğinde düşünmeyi ve okumayı unutmuş vaziyetteydi..
emeğine sağlık can umarım hiç biri hayatımızdan çıkmaz meğer ne değeliymiş bu işaretler insanı düşündürüyor....
ben bu işaretleri kaybetmemek için her gün birer defa yazarak egzersiz yapıyorum... düşünmeyi unutmak insan olmayı unutmakla eşdeğerdir diye düşünüyorum. ARİSTO'nun dediği gibi; DÜŞÜNÜYORUM ÖYLEYSE VARIM(unuttum yav yoksa platon mu söylemişti bu sözü).
