Bir vazgeçiş öyküsü bu...Dinle! Sevdiğim... Canını canıma kattığım senden,uğrunda herşeyi hiç yapabiliceğim senden,vazgeçiyorum... Cam kırıklarıyla dolu bir yolda,yalınayak yürümek gibi yokluğuna alışmak...Tam acıya direniyorum derken,batan her yeni parçayla sımsıkı sardığın o yaraların -bir daha asla yaralanmam derken- tekrar tekrar kanaması gibi... İnsanın -canının acıması- yani...Ne derin bir anlam bu, gerçekten bilene... -Canım acıyor-........ Hiç aklımda yokken,tüm zihnimi zorlarken sadece sensiz anıları düşünmeye,sen dolu anlara gömülmek ve medet ummak özlemime çare olsun diye dalgın bakışlarımda gördüklerimden,her nakaratta daha da perişan bir yenilgi demek... Anlamların benliğime yüklediği gerçekler çok ağır artık! Varlığımı zorlayan bu oyundan yoruldum! Seni özlemekten...Yokken varsaymaktan...Esirin olmaktan...Hayal etmekten...Yaşanmamış saymaktan...Var gibi görmekten...Yok gibi yaşamaktan...Yoruldum !!! Öyle bir labirent ki bu,bilmeden kendimi içine hapsettiğim,bulduğum bütün çıkışlar sana yeniden başlamama sebep aslında...Ve kalemi hiç kaldırmadan yerinden,başladığım tüm başlangıçlar artık sahte! Tüm bu sahtelikler içinde, gerçek olduğuna inandığım sevgim vardı hep kar kalan yanıma, artık o bile zararda! İskontolu bir taktik uyguladığı, ve alış fiyatına satılık artık herşey hanemde... Bir vazgeçiş öyküsü bu...Dinle! Sevdiğim... Yokken var ettiğim, olmayan varlığı ile kendimi büyülediğim,haddinden abartılı önemsediğim, büyüttükçe büyüklüğünden korktuğum bu sevginin sahibi senden...Vazgeçiyorum ! Gerçek bildiğim, hissettiğim için inandığım, inandığım için doğru saydığım herşeyden...Beni ben yapan duygularımdan...Seni benim sayan bütün düşüncelerimden...Bir çırpıda hemen...Vazgeçiyorum !!! Öyle kendinden emin bir geçiş ki bu, tek bir zerre bile sen barındırmayan içine,içimde öyle rahat, hiç tereddütsüz bir biçimde ! Zaman şimdiki zaman...Ve sen artık hep benim geçmişte kalan -yaram- ...
