Canım Anneciğim Neden hep dalıp dalıp gidiyorsun, neden bana hep üzgün üzgün bakıyorsun, neden hep ayni soruları tekrarlıyorsun, neden kendini suçlamaktan vazgeçiyorsun, neden hep kızgınlık duyuyorsun…? Halbuki ben meleklere: “beni bu halde dünyaya gönderirseniz ben orda ne yaparım diye sorduğumda: “Korkma dediler, orada senin annen olacak. Biz senin için en iyisini seçtik. O sana bizden daha iyi bakacaktır. Sana birçok şeyi o öğretecektir. Ama unutma ki senin de ona öğreteceğin birçok şey var. O sana öğretecek, sen ona öğreteceksin ve bir gün kendi kendine yasayabileceksin” dediler. Hadi anneciğim başlayalım çalışmaya. Öncelikle ben sana ceza olarak değil, ödül olarak gönderildim. Ben senin ödülünüm. Bunun farkına varmalısın ve anneciğim bu ödülde suçlu aramana gerek yok. Bir an önce nedenler üzerinde durmaktan vazgeçip, sonuçlar üzerinde yoğunlaşmaya başlamalısın. Benden utanma! İnsanların bakışlarına aldırma! Beni gittiğin her yere götür! Eğer kendi kendime yeterli hale gelmemi istiyorsan, sakın anlamadığımı düşünme. Beni konsere, tiyatroya, sinemaya götür anneciğim. Belli mi olur, bakarsın sen ve ben belki de toplumun özel çocuklara bakış açısını değiştiririz; ha ne dersin anneciğim? Hadi kalk anneciğim, denize gidelim bana yüzmeyi öğret. Hep evde oturmaktan SIKILDIM! Artik sadece okula giderken dışarı çıkıyorum. Tamam, sana söz veriyorum, akşam döndüğümüzde bütün ödevlerimi yapacağım anneciğim. Sana verilen görevin çok zor olduğunu biliyorum. Ama unutma, yalnız değiliz. Çok yavaşta olsa, ben öğreniyorum, gelişiyorum, büyüyorum. Yakında duygularımı sana sesli olarak söyleyeceğim. Şimdi güçlü olma zamanı anneciğim. Etrafımızdaki melekleri düşün anneciğim. Ne demişti melekler “senin annen var korkma. O seni korur ve sana her şeyi öğretir. Allah senin için en iyisini seçti”. Sen varken anneciğim, hiç korkmuyorum. Biliyor musun, çünkü Allah seni seçti anneciğim. Babama ve diğer akrabalarımıza bizi yalnız bıraktıklarını düşündüğün için kızma sakin. Çünkü onlar senin kadar güçlü değiller anneciğim. Bak göreceksin, biz ilerleme kaydettikçe onlarda şaşıracaktır ve bize katılacaklardır. Sen ve ben çok özeliz. Şimdiye kadar birbirimize öğrettiklerimizi bir düşünsene. Ne kadar da çok şey öğrendik. Yasadığımız toplumda bile daha önce farkında olmadığımız şeylerin farkına vardık. Ve anneciğim biz kazanacağız. Bir gün kendi başıma okula gidebileceğim, koşup oynayabileceğim, bağıra bağıra şarki söyleyebileceğim, yaramazlıklar yapıp şımaracağım. Hatta sen balkondan “hadi oğlum, geç oldu. Eve gel artik” diye arkamdan sesleneceksin anneciğim. Bende sana “ama anne biraz daha oynamak istiyorum” diyebileceğim. Bütün bunları seçilmiş olan senin sayende yapacağım. Çünkü sen çok özel biri olmasaydın Allah seni seçmezdi anneciğim. Her ne yaparsan yap, beni toplumdan uzak tutma anneciğim. Basta da söylediğim gibi insanların bakışlarına aldırış etme ve beni gittiğin her yere götür çünkü seninle her şey çok daha güzel anneciğim. Seni çok seven meleğin kocaman öpüyor ANNECİĞİM… (ALINTI)
cok guzel bı yazıydı tesekkurler canım...bedenlerdekı engeller onemlı degıl ınsannın yuregınde olmasın ...helekı bu yavruysa...ınsan canını vermelı ama ondan vazgecmemelı...
