Virane gönlüm, yaralı yüreğim.. Bir kuş gibi çırpınan yüreğim kolay mı bu girdiğin viranelikten çıkman. Kolay mı sence yıkıntılıklardan kurtulman. Yaralı gönlüne merhem var mı bu yıkıntılıkta.. Çığlıklar, feryatlar nedir bu kadar çırpınış.. Enkaz olmuş senin yüreğin.. Acıların kabuk tutmuyor. Kanıyor, kanıyor durmaksızın. Nedir bu çırpınış virane gönlüm. Kurtulamak mı bu çekilmezliklerden. Yoksa yok olup tekrar mı doğmak derdin virane gönlüm. Senin enkazların öyle altından çıkabileceğin en kaz değil virane gönlüm. Ağır acılar senin ki, kapanmayacak izler..Çaresiz dikiş tutmayan acılar senin ki. Bende istemedim böyle viranelik, yıkıntı bir hayat. Elimde değildi seçim hakkı bana ait değildi gönlüm. Hayat bu rolü oynayacaksın dedi oynamaya başladım. Ama öyle bir enkaz altına girdim ki bedenim değil ruhum dahi kaldıramadı.Bak şimdi çığlıklar atıyorsun çıkış yolu yok mu diye.. Yok virane gönlüm bu duvarlar aşılacak duvar, bu viranelikler kalkacak bir yer değil. Bizim meskenimiz burası. Ya başkoyup enkaz altında olabildiğince için için acı çekip devam edeceğiz. Yada düştüğümüz yerde kalacağız. Hiç boşuna çığlıklar atma seni kimse duymaz virane gönlüm. Bizim meskenimize uğrayan olmaz. Bu duvar arkasında başka bir hayat var. Onların hayatında acı yok tatlı var.Onlar boğuşmak nedir bilmez. Onlar sesimizi duymaz virane gönlüm. Sen ve ben başbaşayız. Çırpınışlarımız ikimize ait. Yıkıntılardan kalan her eser benim geçmişimdeki güzelliklerin kalıntıları. Her bir parça benden kaybolan benden giden parçalar. Enkazım ise hayatın rolunu kaldıramadan yıkıldığımın anın kalıntıları... Bir berrak nehir gibi akan hayatın sonunda bu viranede kalıp çırpınmak beni bitiriyor. Dayanacağım birgünde olsa bu enkazdan kurtulacağım desem de sanki hergün bir damla hayat suyum akıyor. İçim kanıyor. Kanasın ona sözüm yok kanaya bildiği kadar. Asla durmasın ki belki acı nedir hayatta hiç unutmayayım. Viraneleşmiş gönlüm sende gözyaşlarımla dost ol ki seninde birgün gelecek düşmana karşı elinde gözyaşı gibi değerli dostun olsun. Feryat etmen artık boşuna çünkü bu enkazdan kurtulmak imkansız. Bir çıkış yolu yok mu diye çığlıklar atma boş yere.. Alışmalısın bu enkaza. Her acını içine kazımalasın.Bedenindeki her acıyı ruhunun en derin yerinde hissetmelisin. Çünkü buna mecbursun yıkılmamak, hayatta kalmak için. Viraneleşsende yıkıntılar içinde kalsanda bir nebze yaşam için mücadele etmelisin. Ah! gönlüm çığlıklar ne fayda enkaz öyle büyük ki altından çıkabilmek mucize. Hadi şimdi alışmaya ve sabretemeye başla. Başla ki hemen daha çok acı çekme.
