Bir gün, çelimsiz, küçük bir kız çocuğu sokağın köşesine oturmuş yiyecek, para, ya da alabileceği herhangi bir şey için dileniyordu. Üzerinde yırtık, pırtık giysiler vardı; yüzü gözü kir içinde, perişan bir hali vardı. Kız dilenirken, sokaktan genç, canlı ve iyi görünümlü bir adam geçti. Kızı farketmişti ama belli etmemek için dönüp ikinci kez bakmadı. Büyük ve lüks evine, mutlu ve rahat ailesinin yanına geldiğinde, çok güzel hazırlanmış akşam sofrası onu bekliyordu. Fakat az sonra düşünceleri tekrar o fakir kıza takılıverdi. Duyguları birşeylere itiraz ediyordu. Sonra kolay yolu tercih etti ve itirazlarını Allah´ a yöneltti: "Böyle birşeyin olmasına nasıl müsaade ediyorsun? Neden o küçük kıza yardım için birşeyler yapmıyorsun Allah´ ım?" diye yakındı içinden. Sonra ruhunun derinliklerinden gelen bir cevap işitti : "Yaptım. Seni yarattım!" Kaynak : Dost Meclisi
emeğine sağlık değerli can Keşke herkes çevresindekileri fark edip azıcık yardım ediverse dünyada yoksul aç insan kalmaz bol bulanda bol yemezdi ama içimizdeki "ben"lik hiç gitmedi nefsimizi hiç körleyemedik herşeyimiz olsun derken çevremizdekileri unutuverdik .Paylaşım için teşekkürler.
