Cuma Bektaşinin biri cuma günü bir caminin önünden gecerken,hocanın verdiği vaazı,yoldan duyar. bektaşi hocanın verdiği vaaza kulak verir, ve Bektaşiye göre hocanın anlattıkları hep yalandır. Bektaşi dayanaz ve camiye girer. bir köşeye oturur ve hoçanın vaazını dinlemeye devam eder,bektaşi içinden ,ben bu yalana daha fazla dayanamam der ve, ayaga kalkarak..aniden Heey camat, bu hoçanın anlattıkları hep yalan,sakın inanmayın der. bunun üzerine herkes döner bektaşiye bakar..hocada buna sert tepki gösterir ve Heeey camati müslimin, aramaızda bir zındık var , şuna hattini bildirin der. Bunun üzerine camiide bulunan cemaat, bektaşinin üzerine saldırır. ve Bektaşi orada yediği dayakla kalır. gel zaman git zaman , yine bir cuma günü Bektaşi yine aynı camiinin önünden gecer.ve aynı hoça gene vaaz verir ve Bektaşi gene dayanamaz ve içeriye girer. Bektaşiye göre hocanın anlattıkları gene hep yalandır. Bu sefer bektaşinin aklına parlak bir fikir gelir..ve ayağa kalkar Heeey camaat bu hoca varya bu hoca öyle bir ermiş hocaki bunun sacının bir telinden alan cennete gider vallahii der. bunun üzerine cemaat hocanın üzerine hurra, yürür, ve hoca orada don gömlek, birazda hırpalanmış şekilde kalır
Avcı Sultan Mehmet bir gün adamlarıyla beraber aksama kadar bir keklik bile vuramaz. Bunun sebebini de, sabahleyin gördüğü bir dervişin uğursuzluğuna bağlar. Solaklara seslenir. Saraydan çıkarken, su su tipte, sivri külahlı, sırtı kambur birinin önünden geçtiğini ve hemen bu adamı bulmaları emrini verir. Tarife göre Bektaşi babalarından ayyaş Hamza Babayı yaka paça huzura getirirler. Sultan: " Bre uğursuz, nabekar!.. Bugün sabahleyin karşıma çıktın. Bu yüzden aksama kadar bir ava rastlayamadım. Bu ne uğursuzluktur. Vurun kellesini... " Bektaşi bakar ki kelle elden gidiyor. Son bir dileğini açıklamak için söz alır: " A devletlûm siz beni gördünüz bir keklik vuramadınız. Ama insaf ediniz, benim de bugün ilk gördüğüm sizdiniz ve kellemi kaybediyorum. Söyleyin, uğursuzluk hangimizde!... "
