Yırtık pırtık paltolar giymiş iki çocuk kapımı çaldılar: âEski gazeteniz var mı bayan?â Çok işim vardı. Önce hayır demek istedim ama ayaklarına gözüm ilişince sustum. İkisinin de ayaklarında eski sandaletler vardı ve ayakları su içindeydi. âİçeri girin de, size kakao yapayımâ dedim. Hiç konuşmuyorlardı. Islak ayakkabıları halıda iz bırakmıştı. Kakaonun yanında reçel, ekmek de hazırladım onlara, belki dışarıdaki soğuğu unutturabilir, azıcık da olsa ısıtabilirdim minikleri. Onlar şöminenin önünde karınlarını doyururken ben de mutfağa döndüm ve yarıda bıraktığım işlerimi yapmaya koyuldum. fakat oturma odasındaki sessizlik dikkatimi çekti bir an ve başımı uzattım içeriye. Küçük kız elindeki boş fincana bakıyordu⦠Erkek çocuğu bana döndü âBayan, siz zengin misiniz?â diye sordu. Zengin mi? âYo hayır!â diye yanıtlarken çocuğu,gözlerim bir an ayağımdaki eski terliklere kaydı. Kız elindeki fincanı tabağına dikkatle yerleştirdi ve âSizin fincanlarınız, fincan tabaklarınız takımâ dedi. Sesindeki açlık, karın açlığına benzemiyordu. Sonra gazetelerini alıp çıktılar dışarıdaki soğuğa. Teşekkür bile etmemişlerdi ama buna gerek yoktu. Teşekkür etmekten daha öte bir şey yapmışlardı. Düz mavi fincanlarım ve fincan tabaklarım takımdı.Pişirdiğim patateslerin tadına baktım. Sıcacıktı patatesler, başımızı sokacak bir evimiz vardı, bir eşim vardı ve eşimin de bir işi⦠Bunlar da fincanlarım ve fincan tabaklarım gibi bir uyum içindeydi. Sandalyeleri şöminenin önünden kaldırıp, yerlerine yerleştirdim. Çocukların sandaletlerinin çamur izleri,halının üzerindeydi halâ. Silmedim ayak izlerini. Silmeyeceğim de. Olur unutuveririm ne denli zengin olduğumu⦠Elimizdekilerle mutlu olmayı bilmeliyizz.
çok güzel bir hikaye bu çok duygulandım :roll: emeğine sağlık dilek arada hatırlamak lazım halıdaki çamurlu ayak izlerini ve takım olan fincanlarımızı...
oldukça etkileyici bir hikaye.. zaten en büyük mutlulukta en büyük zenginlikte hayatımızın her daim uyumlu akışıdır.umarım bir gün herkes o zengiliğe sahip olur.
