YÜREĞİMİN GÖTÜRDÜĞÜ YER Dilimde yorgun yılların, suskun türküsü, Adına sevda denen bir kayıbın öyküsü, Yok yere aldanış, yok yere haykırış. Bu şehir yabancı artık bana, Bu deniz, bu gökyüzü, bu gece ve içimde kaybolan hisler, Yabancı sevgiler, yalancı kelimeler. Kaç mevsim tükettim uğruna, Kaç bahar geçti, kaç hazan geçti sararmış yapraklarla, Hangi düşlere kar yağdı bilinmez ama, Yüreğimin götürdüğü yerde, hep sen çıktın karşıma. Yüreğinin götürdüğü yere git... "Yolunu yitirdiğini, şaşırdığını hissettiğin zaman ağaçları düşün, onların büyüme biçimini anımsa. Unutma ki, yaprağı gür ama kökü zayıf bir ağaç ilk güçlü rüzgarda devrilir. Oysa kökü güçlü ve az yapraklı ağaçta can suyu binbir güçlükle dolaşır. Kökler ve yapraklar aynı ölçüde gelişmelidir. Olayların içinde ve üzerinde olmalısın. Ancak böyle gölge ve sığınak sunabilir, ancak böyle doğru mevsimde çiçekler ve meyvelerle donanabilirsin. Ve sonra, önünde pek çok yol açılıp sen hangisini seçeceğini bilemediğin zaman, herhangi birine öylece girme, otur ve bekle. Dünyaya geldiğin gün nasıl güvenli ve derin derin soluk aldıysan, öyle soluk al, hiçbir şeyin senin dikkatini dağıtmasına izin verme, bekle ve gene bekle. Dur, sessizce dur ve yüreğini dinle. Seninle konuştuğu zaman kalk ve Yüreğinin götürdüğü yere git."
