Değmez ne çok aşk için harcadık yüreklerimizin nefesini... Ne çok aşk sözcüğü söyledik, sigara dumanının rüzgara karışıp gitmesi misali yok olan... Ne çok yansıdık, ne çok yanıldık ve ne çok yok olduk insanların gözbebeklerinde... Ne kolay tükendik bir mum gibi, ne kolay tükendik bir gün gibi...Tükendik, bir ömür gibi... Değmez ne çok aşk için ipotek ettik yüreklerimizin değerini... Ne çok borçlandık karşılıksız aşk senetlerine...Sahte paralar gibi sahte insanlarda geçiyormuş aşk alışverişlerinde...Belki de parayı bir türlü sevemediğimiz için ayırt edemedik sahtesini...Ne paranın, ne insanın, ne de aşkın... Ne çok kavrulduk iç yangınlarımızda...Her defasında göz bebeklerimizde başlıyordu aşk ve bir tek kıvılcım ile alevlerin komşu evlere sıçraması gibi, kısa sürede tüm bedenimize yayılıyordu... Değmez ne çok aşk için soldurduk içimizdeki bahar çiçeklerini... Halbuki biliyorduk, kopartıldığında yaşamazdı çiçekler.Ama aşklarımızı daha değerli kıldık içimizdeki kır çiçeklerinden.Kopartıp verdik sevgiliye.Değmediğini anladığımızda artık çok geç kalmıştık.ıçimizin kır çiçeklerini kopartmıştık bir kez ve dışımızda büyüyen asfalt yüzlü insanlara rağmen içimizde koruduğumuz toprak, ıssız yol, çiçeksiz kalmıştı...Kır çiçeklerinin her bahar açacağını biliyorduk...Herşeye rağmen bu umuttu bize... Değmez ne çok aşk için yorduk yüreklerimizi... Kavgadan yeni çıkmış delikanlı, geç kaldığı için evine telaş içinde dönen genç kız, plastik topunun peşinden gün boyu koşturan küçük çocuk, dik merdivenleri çıkmaya çalışan hayat yorgunu bir ihtiyar gibi...Nefes nefese ve yorgun...Hepimizin alnında ve gözpınarlarında hammaddesi ortak beden sıvısı...Ter ya da gözyaşı...Onları bile ne çok değmez insan için harcadık... Ne çok âseni seviyorumâ tükettik... Aslında her defasında biz tükenirken...
teşekkürler DEVRİM. çok güzel bir yazı yazmışsın.. yoruma kapalı çünkü yorum yapacak yer bırakmamışsın
