Senli cümleleri çikardim hayatimdan, yazdiklarimdan, yasadiklarimdan. Herkesle ayni cümleleri kurmuyorum. Sen baska agizlarda sakiz olurken, Ben kendi sevdami kendi cümlelerimde yasiyorum. Seni tanimlayan kelimeleri gömdüm kendi karanligima, Artik seni kendimle tanimliyorum. Sen baskalarinin kelimelerine esses olurken, Ben sevdami kendi yalnizligimda yasiyorum. Hiç olmadigim kadar yalniz kaldim seninle. Kimsesiz kaldim. Yasayamadiklarimi siper ettikçe hayallerime, hayalsiz kaldim. Direndim yine de, iyi olacagina inanmadan iyi olsun diye bekledim. Güzel olacagina inanmadan güzel olsun diye bekledim. Ben bekledikçe daha çirkin oldu, daha kötü oldu her sey. Inanmiyordum ya zaten, sasirmadim. Tek seni sevdim olanca gücümle bunca kötülügün ve çirkinligin içinde. Sessizce sonumu beklerken, merakla ve korkuyla bakarken yasama, yaptigim tek sey seni sevmekti. Belki de en kolay yaptigim sey. Belki de en güzel yaptigim sey. Ama yine de tek yaptigim sey seni sevmekti. Sonra baktim ki, sevmek sadece filmlerde yetiyordu her seye. Siirlerde, romanlarda yetiyordu. Dünyada mutlu olmak için sevmekten çok fazlasi gerekiyordu. Baktim ki mutlu degilim sonra. Baktim ki sen benim degilsin. Biraktim. Senli cümlelerimi çikardim hayatimdan. Yazdiklarimdan. Yasadiklarimdan. Herkesle ayni cümleleri kurmuyorum. Senin kelimelerin baska dudaklara isim olurken, Ben artik isimsiz bir adami seviyorum.
