Ey İnsan!... Sessizlik bağırmakta,acılar çağlamakta. Hüzünden,sarmaşıklar sokağı kaplamakta. Yürek yorgun,göz solgun,düşlerle avunmakta. Uyku yasak gözlere,karanlığa bakmakta. Gecenin ortasına,gözyaşı damlamakta. Sevdalar dibe çökmüş,’’Ahlar’’ arşa çıkmakta. Gözyaşı sultan olmuş,tebessüm ağlamakta. Şehirde kimsesizlik,kadere bağlanmakta. Nedir ki bir kaşık su,garipleri boğmakta. Sözcükler tutuklanmış,yürekler boğulmakta. Kolu kırık bir hayat,değneğe tutunmakta. Bu sokakta çocuklar,boş hayaller kurmakta. Başıboş bakan gözler,ağlamaklı durmakta. Bir parça ekmek için,eller göğe kalkmakta. Çarşı Pazar dolaşıp,bir umut aranmakta. Anne kendine değil,çocuğuna yanmakta. Hayatın kıskancında,ne babalar yanmakta. Sıcak yuva ne uzak,hep kahır yutulmakta. Yine yağmur yağıyor,döşeğe damlamakta. İnsan ne ucuz orda,kelepir satılmakta. Çareler sus pus olmuş,çileler konuşmakta. Ey insan uyan’’bak ta’’. Çözüm? Bir kibrit yak ta.
Bir parça ekmek için,eller göğe kalkmakta. Çarşı Pazar dolaşıp,bir umut aranmakta. Anne kendine değil,çocuğuna yanmakta. Hayatın kıskancında,ne babalar yanmakta. Sıcak yuva ne uzak,hep kahır yutulmakta. Yine yağmur yağıyor,döşeğe damlamakta. İnsan ne ucuz orda,kelepir satılmakta. Çareler sus pus olmuş,çileler konuşmakta. eline sağlık nurcan çok güzel dizeler paylaştığın için teşekkürler..
