Milliyet Gazetesi´nden kovulmasının ardından Cumhuriyet Gazetesi ile anlaşan Can Dündar´ın ilk yazısı bugün yayınlandı. Dündar yazısında; âGerçek anlamda ömrümün geri kalanının ilk günü bugün... Üniversitede, suç delili niyetine ve inadına logosu görünecek şekilde cebimde taşıdığım gazetede, âustalar meclisi´nde ilk günüm...â dedi. âÇıkan Kısmın Özetiâ başlığıyla Cumhuriyet´teki ilk yazısını kaleme alan Can Dündar, Cumhuriyet Gazetesi´nin hayatındaki öneminden ve yerinden bahsederek, işten kovulmasına şu ifadelerle gönderme yaptı: âİşimi hakkıyla yapmamak değildi suçum, namusuyla yapmaya çalışmaktı. Muhasarayı yarmak, susturulmuşu yazmaktı. Süngülerin parıldadığı o gaddar eylül, bu kez sivillerini çekip gelmişti sanki; gazeteler esas duruşa geçmiş, güvendiğimiz kaleler devrilmiştiâ. İşte, Can Dündar´ın Cumhuriyet Gazetesi´ndeki ilk yazısı: âİnsan yaşadığı yere benzer...â der, Edip Cansever; â... o yerin suyuna, o yerin toprağına benzer.â Ben Ankaralıyım. Suyuma, toprağıma, Başkent´in coşkun devirlerinin ıtrı karışmıştır. Ülkenin gördüğü en özgürlükçü anayasayla aynı günlerde doğdum. Memur bir ana babanın, istikbal ümidini bağladığı tek çocuğu olarak büyüdüm. O kıraç bozkırda, bereketli bir vaha yeşerten Cumhuriyeti sevdim. Rejimin gaddar yüzüyle tanıştığımda, üniversitedeydim. Süngülerin parıldadığı bir eylül sabahı, arkadaşlarım işkenceye götürülürken öğrendim, demokrasi ve özgürlük olmadan Cumhuriyetin bize yetmeyeceğini... *** Cumhuriyet okuyorduk üniversitede... O günlerde eve âbir ekmek-bir Cumhuriyetâ almak, ceket cebinde logosu görünecek şekilde Cumhuriyet taşımak, biraz âBen aydınımâ demekti, biraz da 12 Eylül baskısına efelenmek... Cebimde taşıdığım resti, Diyarbakır´da gördüler. Staj yaptığım dönemde, âCumhuriyet okumak suçuâyla içeri alındım. En berbat döneminde Diyarbakır Emniyeti´yle tanıştım. Cumhuriyet´i sordular. âOkurumâ dedim. Bu cevaptan sonra biraz örselendim. Sonraki yıllarımı, o gazeteye adını veren Cumhuriyetle ilgili belgesellere harcadım. *** Ömrümün 32 senesi gazetecilikle geçti. Şanslıydım; iyi hocaların eline düştüm. Kolay adam harcayan bir değirmende, onların öğütleriyle öğütüldüm. Hep kalemimden kazandım ekmeğimi... Alkışlayan da oldu, kızan da... Ödülü de gördüm, cezayı da... İtibarı da tattım, belayı da... Yine de her daim, doğru bildiğimi söyledim. *** Zorlu bir yaz geçirdim bu yıl... İşimi soranlara, biraz da yeni madalya almışlara mahsus bir gururla, âİşsizimâ dedim. İşimi hakkıyla yapmamak değildi suçum, namusuyla yapmaya çalışmaktı. Muhasarayı yarmak, susturulmuşu yazmaktı. Süngülerin parıldadığı o gaddar eylül, bu kez sivillerini çekip gelmişti sanki; gazeteler esas duruşa geçmiş, güvendiğimiz kaleler devrilmişti. Bizi yeşerten o bereketli bozkır, eskisinden de beter bir kıraçlığa teslim olmuştu. Öfkeden başka dil, ranttan başka din bilmeyen bir hoyratlık, kapımıza dayanmıştı. Gülemiyorduk artık... Nedenini, tanıdık bir şiirde bulduk: âGülemiyorsun ya, gülmek/ Bir halk gülüyorsa gülmektir.â *** Ana babalarımızın aksine biz, istikbal ümidiyle büyüttüğümüz fidanı, bu kıraçlıktan kollamak için gurbete yolladık. Onun ardından da, bir zamanlar suyuna, toprağına benzediğimiz, lakin nicedir kendimize benzetemediğimiz âyaşadığımız yerâi terk ettik. Yıkılmış sinemalar, kapatılmış tiyatrolar, tükürülmüş heykeller bıraktık geride; bir dönem sohbetleriyle şairler, yazarlar yetiştirmiş, sonra yasakların cenderesine terk edilmiş güzelim lokantalar, talan edilmiş ormanlar, şehri boğa yılanları gibi boğan yollar, zevksizlik abidesi âbattıçıktılarâ... O eski halinden eser kalmamış bir Başkent... Ve o Başkent´te gözü yaşlı iki ana bıraktık. *** Sevdiklerimize veda ettik, bir oğlu gurbete verdik, yolda bir kediyi kaybettik. Çok sevdiğimiz bir evi, semti, kenti terk ettik. Belki bir ömür gördüğümüze yakın ayrılık, sığıştı birkaç aya... Eşyalar kolay taşınıyor; anılar zor... Binalar çabuk terk ediliyor, alışkanlıklar zor. Şimdi yeni bir şehirde, yeni bir evde, yeni bir gazetede, yeni bir hayata başlıyorum. Gerçek anlamda ömrümün geri kalanının ilk günü bugün... Üniversitede, suç delili niyetine ve inadına logosu görünecek şekilde cebimde taşıdığım gazetede, âustalar meclisiânde ilk günüm... Nemrutlar yine Cumhuriyet´i soracak, bu kez âYazarımâ diyeceğim. Bağımsızlığıyla, patronsuzluğuyla övüneceğim. âİnsan yaşadığı yere mi benzer, yoksa kendine mi benzetir yaşadığı yeriâ bilmiyorum. Öfkesinde boğulmaya namzet bir despotluk devrinde, devrilen korkak kaleler şehrinde, cesaretin âson kaleâlerinden birinde mevzilenmeye geliyorum. Mevzilenelim ki, bir halk gülebilsin diye... Merhaba!â Odatv.com
